یک بار در سفرم به مشهد منظره ایی دیدم که هرگز فراموش نخواهم کرد . نزدیک های اذان مغرب بود. ما توی صحن نشسته بودیم . مامورین حرم مشغول پهن کردن فرش ها بودند تا هنگام نماز جماعت صحن آماده باشد. باد می آمد و هوا ابر بود . من نگاه شان می کردم فرش ها را کنار هم پهن می کردند و می رفتند یک سری دیگر می آوردند . یک باره هوا دگرگون شد . باران شروع به بارش کرد. ظرف چند دقیقه شدت گرفت . فرش ها ولو بود . با خودم گفتم این همه فرش را چطور جمع کنند همه خیس می شود. ولی ناگهان مردمی که توی صحن بودند حرکت کردند و سریع فرش ها را جمع کردند روی دوش خود گذاشتند و بردند زیر سقف ها زن مرد نوجوان همه ... فرش هایی که دو ساعت طول کشیده بود تا پهن شود ظرف ده دقیقه جمع شد با کار گروهی و عاشقانه با همکاری و اتحاد. لذت بردم . صحن خالی شد آب باران سنگ ها را می شست و روان بود. و من با اشک نگاه می کردم به بارگاه امام رضا به عشقی که با چشم دیدم و به شکوه و پاکی باران ...نعمت خداوندی